Wzmianka potwierdzająca istnienie Chorzowa znajduje się w dokumencie z 24 czerwca 1257 roku. Oznacza to, że miasto obchodzi w tym roku 763. urodziny.

Dokument wydany w 1257 roku przez Władysława, księcia opolskiego, jest pewnym źródłem historycznym potwierdzającym jej istnienie. Na mocy tego dokumentu bożogrobcy uzyskali prawo lokacji wsi.
Wieś Chorzów, której zarządcą był klasztor, już na początku XIV wieku była dobrze zorganizowana. Istniał tu kościół i karczma. W piętnastym stuleciu zachodziły tu ważne przemiany gospodarcze, a w szesnastym zaczęto wydobywać rudy srebra, ołowiu i żelaza. Na przełomie XV i XVI wieku, za czasów proboszcza Błażeja Bronowskiego wzniesiono pierwszy kościół murowany, który spłonął w 1782 roku w dniu odpustu św. Marii Magdaleny. Trzy lata później wzniesiono nowy.
Szczególnym dla rozwoju wsi był rok 1780. Wtedy właśnie proboszcz Ludwik Bojarski znalazł pokłady węgla kamiennego. W ślad za tym odkryciem powstała kopalnia „Księżna Jadwiga”, należąca do chorzowskiej parafii, a na początku XIX wieku mała huta cynku „Pokój”.
W 1810 roku na mocy zarządzenia Fryderyka Wilhelma III wszystkie majątki klasztorne przeszły na własność państwa pruskiego, a z zakon uległ sekularyzacji. Po bożogrobcach w Chorzowie pozostał ślad w herbie miasta – połowa podwójnego krzyża – godło bożogrobców, które widnieje obok połowy orła piastowskiego.
Od kilku lat, zgodnie z uchwałą Rady Miejskiej, rocznica narodzin Chorzowa jest obchodzona jako „Święto Miasta”.