Tata

Dzień Ojca jest świętem nie tylko Tatusiów ale również dzieci, które w tym uroczystym dniu składają życzenia, obdarowują Ojców kwiatami, prezentami, a co najważniejsze, tulą swoje główki w ramiona i szepcą: Kocham Cię Tato. Dzień ten jest oficjalnie obchodzonym świętem, które zostało ustalone w 1910 roku w Spokanie w stanie Waszyngton.
Ustanowienie tego dnia opiera się na doświadczeniu rodziny państwa Smart. W dniu, w którym matka rodziny państwa Smart opuściła świat doczesny, sześciorgiem dzieci zajął się jej mąż, Wiliam Jakson Smart, którego dłonie zastąpiły matczyną czułość. Córka państwa Smart, Sonora, podczas mszy poświęconej jej matce, uświadomiła sobie, że to właśnie dzięki wysiłkowi ojca ona i jej rodzeństwo miało dach nad głową i miskę strawy.
Z pomysłem ustalenia Dnia Ojca udała się do urzędu gdzie wniosek został przychylnie zaakceptowany i datą Dnia Ojca ustalono dzień śmierci pana Wiliam Jakson Smart tj. 5 czerwca. Ze względu na brak czasu na przygotowania do święta, przeniesiono je na 19 czerwca. Po raz pierwszy Dzień Ojca obchodzono w Spokane 19 czerwca 1910 roku, a w Polsce od roku 1965 jest obchodzony dnia 23 czerwca.
Ojcowskie dłonie odkrywają dziecku świat krok po kroku, rozbudzając tym samym ciekawość i jego wyobraźnię. Wsparcie taty dla dziecka jest bardzo ważne, na każdym etapie jego życia.
Rola ojca jest tak samo ważna, jak matki. Pierwsza z nich to droga pośrednia, przez osobę matki. Aby być dobrym ojcem, trzeba najpierw być dobrym mężem. Druga droga wpływów ojca na dziecko prowadzi przez bezpośredni udział w codziennych osobistych kontaktach z dzieckiem. Aby być dobrym ojcem i mężem, trzeba najpierw stać się dojrzałym, odpowiedzialnym mężczyzną. Obecność ojca w rodzinie, jego aktywny udział w jej życiu, a zwłaszcza w wychowaniu dzieci stanowią klucz do ich prawidłowego rozwoju psychicznego i dobrego przystosowania społecznego.
Ojciec wywiera ogromny wpływ na rozwój swojego dziecka i powinien o tym pamiętać przez cały okres wychowawczy. Powinien mieć świadomość tego, że jest ciągle obserwowany przez swoje dzieci, które potem przejmują pewne jego zachowania, wyrabiają w sobie i kształtują poglądy na różne dziedziny życia społecznego i moralnego. Dlatego tak ważne są jego zachowania i reakcje we wszelkich okolicznościach życia rodzinnego. Dziecko staje się, do pewnego wieku, naśladowcą zachowań i postaw ojca powielając je potem w swoim dorosłym życiu. Ojciec dostarcza dziecku bodźców w rozwoju społecznym, których matka nie może zaoferować, gdyż nie posiada ona tych cech osobowości, które ma ojciec. Są one potrzebne dziecku jako wzorzec, zarówno chłopcu jak i dziewczynie. Chłopiec przebywając z ojcem uczy się męskich zachowań, identyfikując się z własną płcią, a dziewczynka na podstawie obserwacji ojca, jego zachowania wobec matki, kształtuje swój stosunek do płci odmiennej. Dlatego tak bardzo ważny jest jego kontakt z dzieckiem. Jest on symbolem, znakiem, językiem, z pomocą którego przekazywane jest dziecku całe bogactwo i subtelność więzi emocjonalnej i duchowej. Dotyk, pieszczota, przygarnięcie, przytulenie dziecka przez ojca, jeżeli ma spełnić swoją rolę, winno być naturalne i spontaniczne. Otwartość na dziecko, wyczucie jego potrzeb i pragnień, uszanowanie jego emocjonalnych odczuć, dyskrecja, empatia, osobista wrażliwość i przejrzystość uczuciowa ojca — powinny dyktować mu, kiedy i jakim gestem wyrazić dziecku miłość, akceptację, życzliwość czy wsparcie. Ojciec powinien uczyć się rodzicielstwa od św. Józefa i wypraszać potrzebne łaski głównie za jego wstawiennictwem.

Maria Wandzik