A to się porobiło. Kilkunastu bywalców telewizji (w różnym charakterze) dorwało się do szczepionek poza kolejką zapisaną w rządowym rozporządzeniu. Ktoś się wygadał i afera gotowa. Post fatum, jedni tłumaczyli, że chcieli być ambasadorami szczepień, inni buńczucznie przekonywali, że aktorzy są „dobrem narodowym” i się im należy.

Nie ma, jak to ego większe od osoby. Prawdę mówiąc nie wiem, kto jest większym artystą — aktor grający na deskach teatru, czy np. scenograf, który temu aktorowi przygotował „miejsce pracy”. A poza tym, nasze zasoby wybitnych osobowości są dosyć bogate (m.in. sportowcy, naukowcy, twórcy), czemu akurat należy się tylko aktorom?

Ale zejdźmy na ziemię zwykłych ludzi. Temat szczepień jako takich od pewnego czasu w społeczeństwie budzi kontrowersje. W przypadku wirusa SARS-Cov-2 tym większe, że preparaty mające zapobiec chorobie COVID-19 zostały wytworzone w ciągu stosunkowo krótkiego czasu i w większości wykorzystują mechanizm działania do tej pory nie stosowany w szczepionkach. Przekonanie ludzi, że specyfiki te są bezpieczne, będzie wymagało dużego wysiłku informacyjnego i udziału autorytetów, które są w stanie trafić do umysłów. Tak, do rozumu, a nie do emocji. Niestety słuchając tego, co mówi się w mediach można odnieść wrażenie, że szykuje się szeroko zakrojona kampania marketingowa. Nie o to chyba chodzi. Ludzie chcą wiedzieć i trzeba im dać rzeczową informację, a nie perswazyjne manipulacje.

Kto powinien wystąpić w roli owych autorytetów? Na pewno nie ludzie, których największym atutem jest to, że są znani, a ich kwalifikacje (owszem, nieraz bardzo duże) sprowadzają się do zarabiania pieniędzy na udawaniu innych. Mniej przekonywujący są już chyba tylko właściciele zakładów pogrzebowych.

Pierwsze, co mi się nasuwa na myśl to ludzie nauki. I niekoniecznie medycy, choć oni w pierwszej linii. Owszem z ich ust często słyszeliśmy różne opinie na temat epidemii COVID-19, ale nie można zapomnieć, że koronawirus, który ją wywołał pojawił się nagle i wiedza na jego temat była nikła, więc trzeba było odwoływać się do wcześniejszych doświadczeń, a te były niekoniecznie „kompatybilne”.

Szkoda, że cywilnej odwagi zabrakło rządzącym —) premierowi, ministrowi zdrowia i innym. Prezydenta pomijam, bo on już przeszedł infekcję. Tłumaczenie, że nie chcą być odbierani, jak równiejsi między równymi jest mało przekonujące. W trakcie pełnienia swoich funkcji są w jakimś stopniu uprzywilejowani i nie ma w tym nic dziwnego. A że opozycja będzie pomstować? Coś dziwnego? Karawana pójdzie dalej.

Życie nie lubi próżni. Skoro aktualny premier nie miał odwagi zaszczepić się w błysku fleszy, były — zrobił to w cieniu gabinetu. A tak prawdę mówiąc: kto by nie skorzystał? Nie bez powodu stara maksyma mówi, że okazja czyni złodzieja. Pewnie wkrótce okaże się, że incydent na Warszawskim Uniwersytecie Medycznym to tylko wierzchołek góry lodowej.

A skoro o przywilejach mowa, to ustawa o świadczeniu usług zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych zawiera taki art. 47c, a w nim wykaz osób, którym przysługuje prawo do korzystania poza kolejką z takich świadczeń. Są nimi m.in. kobiety ciężarne, honorowi krwiodawcy, inwalidzi wojenni i wojskowi, kombatanci… Oczywiście większość z nich zmieści się w pierwszej grupie rządowego planu szczepień, ale zapis ustawy nie został uwzględniony w rozporządzeniu, a — to moim zdaniem — czyni je prawnie wątpliwym. Chyba, że szczepienia nie są świadczeniem usług zdrowotnych.

Jak to zazwyczaj bywa, jest jeszcze druga strona medalu. Chociaż każdy z nas chce podejmować decyzje racjonalnie, jednak emocji, które temu towarzyszą, trudno się ustrzec.
Afera ze szczepieniami — dla celebrytów, którzy w niej uczestniczyli — jest wizerunkową skazą, ale na pewno nie zaszkodzi samej akcji szczepień. Trudno o lepszy pomysł na public relations. Bardziej przekonująca byłaby chyba tylko, uchwycona przez kamerę przemysłową, nocna bójka antyszczepionkowców o miejsce w kolejce do punktu szczepień.

Tajpan