Proces starzenia jest nieuchronny. Starzejemy się. Nie tylko każdy z osobna, ale też jako społeczeństwo. Wskutek dużego wzrostu liczby seniorów, nie tylko lawinowo wzrośnie w Polsce zapotrzebowanie na lekarzy geriatrów, ale także i na opiekunów osób starszych. W praktyce, oznacza to, że coraz więcej Polaków będzie musiało wziąć na siebie ciężar opieki nad seniorami lub w jakiś inny sposób zetknie się z tym problemem – w swojej rodzinie.
W Polsce około 85 proc. opiekunów osób starszych stanowią ich bliscy, najczęściej kobiety, podczas gdy np. w Niemczech większość stanowią opiekunowie zawodowi, niespokrewnieni z osobą starszą.
Opieka nad osobami starszymi to bardzo ciężka praca, obciążająca zarówno fizycznie, jak i psychicznie, dlatego często prowadzi u opiekunów do syndromu wypalenia. W efekcie przewlekłego stresu opiekunowie często doświadczają depresji, zaburzeń lękowych, zaburzeń snu, a także różnego rodzaju objawów somatycznych, takich jak bóle napięciowe (głowy, serca, kręgosłupa).
Najważniejsze jest zorganizowanie odpowiedniej opieki dla seniora oraz dokładne go zdiagnozowanie i włączenie odpowiedniego leczenia. Poza lekami, potrzebna jest więc regularna i urozmaicona aktywizacja chorego poprzez angażowanie go w różnego rodzaju zajęcia, zarówno indywidualne, jak i w towarzystwie. Najlepiej zgodne z jego zainteresowaniami i preferencjami. Istotne, aby opieka nad seniorem była naprzemienna i nie doszło do wypalenia zawodowego, co jest nagminne u opiekunów osób naturalnych.
W naszym kraju zaledwie 25% osób starszych przebywa w domach opieki (większość z nich to placówki publiczne, podlegające pod miejskie ośrodki pomocy społecznej). Ponadto, niewielki odsetek polskich seniorów przebywa w hospicjach.
Maria Wandzik