Fot. Anna Wandzik

Fot. Anna Wandzik

Fot.Anna Wandzik

Fot.Maria Wandzik
Ręce Boga

Ikona za pomocą malarskich środków widzialnych dla ludzkich oczów przekazuje Boże piękno i chwałę Stwórcy, nosi imię swego prawzoru i przekazuje jego przebóstwioną naturę. Modlitwa towarzyszy przy każdym etapie tworzenia ikony, pomaga w wyciszeniu i medytowaniu pozwala na zaproszenie Boga poprzez sztukę sakralną do naszego życia. Tajemnica ikony tkwi w milczeniu, zjednoczeniu się z nią poprzez modlitwę i oddanie czci świętej postaci, która widnieje na obrazie. Ikona to jeden z najważniejszych obiektów kultu religijnego w Kościele prawosławnym, swego rodzaju pośrednik między wiernymi a Bogiem. O znaczeniu jakie nadawano ikonom, świadczy fakt, iż autorstwo pierwszego portretowego wizerunku Matki Boskiej przypisywano św. Łukaszowi Ewangeliście. Ikona jest modlitwą, należy ją celebrować, nie wystarczy tylko na nią patrzeć.
Szkoła „Mandylion”, która powstała 2008 roku przy parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa i Matki Bożej Fatimskiej w Tarnowskich Górach – Strzybnicy z inicjatywy ks. Roberta z Potempy. Początkowo, miała na celu zajęcia adresowane tylko dla dzieci, jednak szybko przeistoczyły się we wspólnotę ikonopisarską, skupiającą ludzi w różnym wieku, różnych stanów i zawodów. W ciągu istnienia szkoły ikonopisarstwa pieczę nad nią sprawowali ks. Marek Konwol oraz obecny opiekun ks. Piotr Kwaśniok. Zaangażowanie księży, szczególnie opieka duchowa w trakcie pisania ikon bardzo pomaga uczestnikom grupy. Wspólna modlitwa jednoczy, ale przede wszystkim pozwala, poprzez pisanie ikon zgodne z opowieścią ewangeliczną odwzorować jak najwierniej postaci świętych.
Nazwa „Mandylion” (gr. chusta, ręcznik) wzięła się od ikony przedstawiającej Oblicze Chrystusa, cudownie odbite na tkaninie. Ikony są wykonywane na drewnie pospolitym oraz na szlachetnym. Zawierają w sobie głęboką symbolikę. W tradycji Kościoła spełniają przede wszystkim funkcję kulturową. Są uroczyście poświęcone, by poprzez nie oddawać cześć Bogu i za ich pomocą wyznawać wiarę całego Kościoła.
Tworzone są specjalną techniką, którą określa się „pisaniem”, nie „malowaniem”. Deska symbolizuje rajskie drzewo oraz drzewo krzyża świętego. Proces tworzenia ikony polega na takim przekształceniu świata, materii aby świat został przebóstwiony. Dlatego w pisaniu ikon używa się materii nieożywionej (kredy, pigmentów uzyskanych z minerałów, skał, kolorowych ziem, złota) oraz ożywionej (drewno, kleje ze skóry, płótna). Pisanie w ikonie rozpoczyna się od ciemnych barw. Z tej ciemności, mroku wydobywane jest światło. Barwa w ikonie również ma charakter symboliczny. Złoto oznacza świętość, chwałę Boga, nieśmiertelność. Ziemiste barwy to symbol ziemi, zostaliśmy stworzeni na swój obraz i podobieństwo, z prochu jesteś i w proch się obrócisz. Brunatny – to kolor gęstości materii z których jesteśmy stworzeni oraz ascezę. Zielony opisuje urodzaj i wzrost w przyrodzie, młodość i żywotność. Błękitny to misterium życia Bożego. Czarny oznacza kolor zła i grzechu. Purpura jest kolorem władzy i bogactwa. Czerwony oznacza krew, która została za nas przelana i życie. Barwy żółte, opisują nam blask słońca i łany zbóż. Biały symbolizuje dramat śmierci i potęgę zmartwychwstania.
Szkoła ikonopisarstwa „Mandylion” wystawiała swoje ikony w okolicznych Galeriach i Domach Kultury w przeciągu kilku lat. Uczestnicy szkoły chętnie dzielą się swoim doświadczeniem oraz talentem, biorąc udział w zajęciach i warsztatach ikonopisarskich dla dzieci i dorosłych. Oprócz indywidualnego pisania niewielkich ikon, uczestnicy szkoły wykonują duże, wspólne prace.
Szczególną wiedzę na temat ikonopisarstwa posiada p.Ewa Stępień, która swoim darem i talentem dzieli się z uczestnikami zajęć.Ukończyła ona warsztaty ikonopisarstwa w seminarium w Opolu 2007 roku, które prowadzi znany z zamiłowania do ikon ks.dr hab. Dariusz Klejnowski Różycki. Tajemnica ikony tkwi w milczeniu, zjednoczeniu się z nią poprzez modlitwę i oddanie czci świętej postaci, która widnieje na obrazie.

Maria Wandzik