Dziś święto Teatru bez teatru. Bez spektakli, bez prób, bez tego ciągłego gwaru, zamieszania, szumu w garderobach i za kulisami, ale przede wszystkim bez Was. Naszych Widzów. To najsmutniejszy Dzień Teatru, jaki pamiętam.

Dziś, stojąc na pustej scenie, nie zobaczę obok siebie nikogo. Nikogo również nie będę widział w kulisach, na zapleczu sceny, przy sznurowni, na stanowisku inspicjenta, w kabinach świateł i dźwięku. I co najważniejsze: nie zobaczę nikogo po drugiej stronie rampy. Na widowni. Nie zobaczę Was.

Ziarno rzucone w ziemię, umiera bez słońca. Umiera bez wody. Teatr umiera bez widza. Wy jesteście promieniami słońca i życiodajnym deszczem. Dla Was kwitniemy i piękniejemy. Wabimy Was kolorami i zapachem. Dla Was istniejmy.

Robimy wszystko, żebyście o nas nie zapomnieli. Jesteśmy obecni w wirtualnym świecie, bo wiemy, że Wy też gdzieś tam jesteście, ale to jak pływanie w ogromnym oceanie – mijamy się, widzimy Wasze cienie, ale nigdy nie jesteśmy w stanie zbliżyć się do siebie na odległość dłoni. A przecież teatr to również intymność. Intymność przeżywanych emocji, ale również intymność w kontaktach. Bliskość i czułość. Bez niej teatr jest zimny i zdystansowany, a takiego teatru nie lubimy. Nie jesteśmy po to, żeby oddzielać się od Was murem, jesteśmy po to, żeby ten mur burzyć, bo przecież my i wy należymy do tego samego gatunku. A ludzie lubią gromadzić się, żeby opowiadać historie i ich słuchać. I w tej magicznej przestrzeni teatru opowieści stają się prawdziwą magią. Tak, teatr to magia i tajemnica. Wzruszenie i zaduma. Ale też bunt i wściekłość. Bez Was aktor w teatrze zmienia się w manekina. Czekamy na Was, bo tylko Wy jesteście w stanie go ożywić.