Słyszymy często słowo „dewot”/„dewotka”. I słowo „dewocja” – po łacinie devotio. Najczęściej to się kojarzy, chyba we wszystkich środowiskach, jako coś zdecydowanie negatywnego. Tymczasem dewocja rozumiana jako pobożność, jest zupełnie w porządku. Trzeba się po prostu zastanowić nad tym, kto mówi. Jeśli mówią ludzie, którzy nie bardzo są w porządku z wiarą albo którzy mają dosyć Kościoła czy ludzi, którzy wierzą w Pana Boga i modlą się, to dla nich wszystko będzie objawem bycia dewotką albo dewotem. Normalny pacierz, pójście na Mszę Świętą, nie daj Boże jeszcze jakieś nabożeństwo dodatkowe. Różaniec też jest tylko dla dewotów.

Święta Bożego Narodzenia niosą ze sobą zawsze wiele radości. Choinka, opłatek, kolędy, prezenty, które się zaczynają już od św. Mikołaja, Dzieciątko w żłóbku i cała ta rodzinna atmosfera, którą żyjemy od pokoleń. Człowiek wierzący wie, że to jednak za mało. Jesteśmy wszyscy stworzeni przez Boga, jesteśmy Jego własnością. I on przyszedł na świat w Betlejem jako człowiek, przyszedł do swoich. A swoi Go nie przyjęli.

Kiedyś jeden z naszych zacnych parafian tynieckich popatrzył na mnie bardzo przenikliwie i powiedział: „Proszę Ojca, jaka jest polska racja stanu?”. „Na polską rację stanu można patrzeć pod rozmaitym kątem” – mówię – „Wiele można elementów podkreślić, które będą się na nią składały”. A on popatrzył na mnie bystro i powiedział: „Ale jeden aspekt jest najważniejszy”. „ Jaki?”. „Życie”. No i ma świętą rację.

To chyba najtrudniejsze zdanie całej Modlitwy Pańskiej. Wiemy, jak bardzo trudno jest przebaczyć, gdy ktoś zadaje ranę naszemu sercu przez złe słowo, perfidne postępowanie, skrzywdzenie bliskich nam osób. A nawet ktoś, kto przebacza i nie chce się mścić, jest nieraz uważany za słabeusza, za ofiarę, której można napluć w twarz, a która zgadza się pokornie na zniewagi. Starsi pamiętają: gdy w liście biskupów polskich do niemieckich na Tysiąclecie Chrztu Polski znalazło się słowo “przebaczamy”, podniósł się niemal ogólnonarodowy sprzeciw. Także i wielu katolików wołało Nie przebaczamy!

Zupełnie inny ten Adwent przez pandemię. Ale – choć stanowi on głównie przygotowanie do Bożego Narodzenia, to najważniejszym jego przesłaniem jest przyjście Jezusa na końcu czasów. Nie wolno o tym zapomnieć! Przecież po to Bóg powołał nas do życia, by spotkać się z nami na sądzie Ostatecznym i wprowadzić nas do wiecznego szczęścia.
Zupełnie inny ten Adwent przez pandemię.