– Są pewne poszlaki, które każą nam wątpić w tę wersję wydarzeń. Widziałam, że niedawno przyjechał Pan samochodem. Dokąd Pan jechał? – zapytała Alicja
– Odebrałem dziwny telefon. Rozmówca mówił, jakby miał chrypkę. Myślałem, że dzwonił Przemek i ma chore gardło. Powiedział mi, że jest u lekarza. Chciał się ze mną spotkać przed budynkiem przychodni. Kiedy tam pojechałem, czekałem, ale nikt się nie pojawił. Kiedy dzwoniłem, nikt nie odbierał. Postanowiłem wrócić do domu. Kiedy zjawiłem się na miejscu, zastałem was. Przepraszam za moje maniery. To jest moja córka, Zuza. – powiedział Bernard

Chemia, jako jedna z podstaw nauk przyrodniczych, pomaga nam zrozumieć budowę wszechświata. Aby to uczcić, PPG postanowiło przedstawić serię Poczet Chemików Polskich, w której co miesiąc przedstawiać będzie sylwetkę słynnego polskiego chemika. Bohaterem tego miesiąca jest Ignacy Mościcki, który w świecie naukowym zasłynął jako chemik, ale w Polsce znany jest głownie jako prezydent Rzeczpospolitej.

Było już późno, więc Tomasz odwiózł Małgorzatę do domu, po czym od razu pojechał do siebie. Kilkanaście minut później lekarka leżała już w łóżku i szykowała się do snu. Gdy rano zadzwonił budzik, przypomniała sobie, że jest umówiona z Alicją na posterunku. Minęło pół godziny, kiedy wyszła na zewnątrz, po czym wsiadła do samochodu i udała się w kierunku komendy. Gdy wsiadła, od razu udała się do biura Alicji. Po chwili dołączył do niej Tomasz. Zapukała, a gdy usłyszała, że może wejść, otworzyła drzwi.

– Zgadza się. Ojciec zajmował się organizowaniem imprezy dobroczynnej. Jednym z punktów programu był występ naszej grupy. Dlaczego Pani pyta? – zapytał Przemysław
– Dowiedziałam się, że cały zespół otrzymał od Pańskiego ojca jakieś prezenty. Pan Grzegorz obdarował wszystkich oprócz Pana Sokolnika. Wiem tylko, że chodziło o nowy sprzęt. Interesuje mnie, czym Pański ojciec obdarował członków zespołu. – powiedziała lekarka

Magnetofon, który był przypięty do motorów, miał różną długość. Każdy z nich odtwarzał muzykę, głównie heavy metalową, ale i inne ciekawe utwory. Byli to motocyklowi muzycy, spece od dobrej zabawy z muzyką w tle. Tymczasem Hałas albo inaczej Pan Głośny, jak go nazywali motocykliści, obmyślał swój kolejny plan jak popsuć młodemu muzykowi plany, aby on zrezygnował ze swojej misji.

Małgorzata i Tomasz skończyli już pracę i wyszli ze szpitala. Gdy tylko wsiedli do samochodu, Tomasz wyjął jedną z płyt i włożył do odtwarzacza. Oboje usłyszeli wesołą piosenkę.
– Co to za utwór? – zapytała lekarka
– Uwielbiam tę piosenkę. Nosi tytuł „Kocham Cię, Słońce”. Znasz zespół „Quatro Moreno”? – zapytał Tomasz
– Niestety nie. Ja słucham tylko muzyki klasycznej albo operowej. – odparła Małgorzata

Dzień dobry Państwu. Witam bardzo serdecznie, po długiej przerwie, na naszym kolejnym spacerze – wycieczce w Tarnowskich Górach i okolicy. Spotykamy się jak zwykle na placu przed dworcem kolejowym, proszę o zajęcie miejsc w naszym busie. Witam bardzo serdecznie naszego kierowcę Pana Zbigniewa, który zapewni nam bezpieczną i ciekawą podróż jak do tej pory. Wyruszamy z placu przed dworcem kolejowym. Gdy pomyślałem, dlaczego zawsze ruszamy z tego miejsca zrozumiałem, że Tarnowskie Góry są miastem, do którego warto często wracać. Przede wszystkim, aby obejrzeć wszystkie zabytki wpisane na listę UNESCO (a jest ich 28) oraz wiele ciekawych miejsc w naszym mieście.

Kraina ta związana z ciepłem czystością i zapachem oraz obfitością. Bardzo też zharmonizowana z dźwiękiem, ciszą wzbogacająca i stwarzająca przez dźwięki dobro i dla ucha, i dla ducha. Fałsz, który jest jako jej zakłócenie, czyli hałas i deficyt w harmonii, także jako kłamstwo w wymiarze poza muzycznym, ale i muzycznym, w którym to uznał tylko sobie miłe dźwięki za te, które brzmieć powinny odrzucając inne.

Choć ulica w 2021 roku wygląda już zupełnie inaczej niż 10 czy 20 lat temu, dzieci wciąż tam są. Samotne, chodzące bez celu, z perspektywą powrotu do domu, którą odraczają, bo nie mają w nim zbyt wiele tego, do czego chciałyby wrócić. Wiemy to, ponieważ każdego dnia je spotykamy na ulicach Katowic, Sosnowca czy Chorzowa. Ale „ulica” to nie zawsze szwędanie się po podwórkach czy galeriach handlowych. To także symbolicznie – pustka, samotność, beznadzieja – w której wzrastają dzieci  nie wierzac w lepszą przyszłość. Zmieniamy ich świat na lepszy już od 27 lat.

Dawno, dawno temu, a konkretnie dwieście lat po wydarzeniach z opowieści o emocjach i samurajach, ale przed robotami, według czasu pozaziemskiego były sobie świadome kolory chcące kontrolować rzeczywistość, tak jak emocje. Pochodziły z kolorowej krainy namalowanej przez ludzi. Jednak miały one różne zdania o ludziach. Jedne uważały ich za daltonistów, a były nimi między innymi Czarny i Szary, dwa kolory od początku sceptyczne. Inne jednak doceniały ludzi jako tych, którzy umieją ten świat pomalować i je odróżnić w nim. Czarny i Szary nie doceniały jednak gustu ludzkiego mózgu związanego z malowaniem. Zbuntowały się na zasadzie chcenia, aby je ludzie odbierali miło.