Z ogromną radością i nieskrywaną dumą informujemy o unikatowym wydawnictwie, zawierającym fotografie Zygmunta Kubskiego ze zbiorów Muzeum Miejskiego w Tychach – także te doskonale znane z wirtualnej mapy–archiwum „ABC – Architektura Bliżej Ciebie. Tychy 1951–1989. Archiwum fotografii miasta” (www.abc.tychy.pl).
Bazą dla książki Barbary Kubskiej „Miasto, fotografia, archiwum” stało się archiwum fotografii dokumentujących powstawanie miasta Tychy z lat 50.–80. XX wieku, autorstwa Zygmunta Kubskiego – dziadka autorki, znajdujących się w kolekcji Muzeum Miejskiego w Tychach.

Obie kobiety zaczęły iść szybkim krokiem w kierunku parku. Minęło parę minut, kiedy zobaczyły mężczyznę, leżącego przy śmietniku, twarzą do ziemi. Krystyna odwróciła go na drugą stronę i wybuchła płaczem. Okazało się, że były to zwłoki Kazimierza. Na jego jamie brzusznej i nerkach było pełno ran kłutych. Jego głowa była starannie wygolona. Na rękach były widoczne ślady krwi.

– Czym się zajmuje ten Pan Reducki? – zapytała Małgorzata
– Nie wiem, ale widziałam raz samochód, którym przyjechał. Był na nim napis „Eskulap”. Nie wiem, czy to coś znaczy. – powiedziała kobieta
– Chodźmy na dworzec. Może spotkamy Pana Szczepana. Niewykluczone, że będzie miał dla nas jakąś pracę. – powiedziała Małgorzata
Minęło kilka minut, kiedy obie panie doszły na dworzec. Zobaczyły tam jakiegoś mężczyznę w towarzystwie dwóch kobiet. Obok kobiet stała drewniana skrzynia.
– Zobacz, to jest Pan Szczepan. Znowu zorganizował ciepły posiłek dla bezdomnych. Chodź, dostaniemy miskę ciepłej zupy. – powiedziała Krystyna, podchodząc bliżej
Kiedy Krystyna podeszła bliżej, zaczęła machać ręką. Na twarzy mężczyzny pojawił się uśmiech.

Alicja przeszła kilka ulic dalej i zobaczyła kilku bezdomnych, siedzących obok nieczynnego budynku pralni. Podeszła do bezdomnej kobiety i dała jej kilka monet do koszyka.
– Mogłabyś się wziąć do uczciwej pracy, zamiast żebrać. Dam Ci trochę pieniędzy na jedzenie. O ile znam się na ludziach, pewnie wydasz je na tanie wino. – powiedziała Alicja, klepiąc kobietę po policzku i kopiąc po nogach
Nagle zza zakrętu wyłoniła się Małgorzata. Na widok Alicji, przyspieszyła kroku.
– Zostaw ją! – krzyknęła lekarka

Dawno, dawno temu, za wieloma górami, rzekami i lasami żyło sobie siedmiu samurajów. Jeden miał na imię Kolec, drugi Malec, trzeci Padalec, czwarty Saladyn. Poza tym jeszcze trzy imiona do siódemki, Dragon – imię smoka, Kozak i Pożar. Ten ostatni był władcą błyskawic w Chinach. Miał dar rzucania piorunami w swoich wrogów i był, zaraz za Saladynem, najmężniejszym wojownikiem. To właśnie oni sprawowali pieczę nad zdrowiem. Ich mistrz, Wu Ła Fing wysyłał ich na różne misje. Ostatnio walczyli z niejakim COVID-19, ale nie umieli go upilnować i zaczął truć ludzkość. Niestety, osiągnęli oni porażkę, gdyż zły cesarz, władca wirusów, zatrudnił bardzo podłą wiedźmę, która to uwolniła z najciemniejszych lochów niejakiego koronawirusa i dała mu władzę nad życiem całej populacji ludzkiej.

Małgorzata wyszła właśnie z sali operacyjnej, gdzie kończyła wykonywanie wagotomii całkowitej. U jednego z pacjentów stwierdzono chorobę wrzodową dwunastnicy, więc niezbędne było przecięcie włókien nerwu błędnego. Kiedy schodziła na stołówkę, zobaczyła młodego chłopaka, rozdającego gazety.
– Dzień dobry, proszę zestaw obiadowy. – powiedziała lekarka, biorąc gazetę.
Usiadła przy stoliku, czekając na zamówiony obiad. Po chwili przy jej stoliku usiadł Tomasz. Kiedy spojrzała na stronę główną, zobaczyła artykuł poświęcony atakom na osoby bezdomne. Podnosząc głowę, zobaczyła Alicję.

Alicja podała jej teczkę, a Małgorzata zaczęła oglądać zdjęcia.
– Patolog znalazł dziwną okrągłą ranę na szyi. Widzisz ten napis? – zapytała Małgorzata
– Mamy dowód. Pośpieszmy się, zanim sprawca ucieknie. – powiedział Tomasz, po czym wraz z Małgorzatą wyszli z biura
Za nimi wybiegła Alicja. Wszyscy troje wsiedli do samochodu, zmierzając w kierunku ulicy Chmielnej. Dojechali do domu, w którym mieszkała Barbara Krawczyk. Zapukali, a gospodyni otworzyła im.

– Prowadzimy śledztwo w sprawie Mateusza Kornika. Chcielibyśmy zadać Panu kilka pytań. – powiedziała lekarka
– Jak mogę Państwu pomóc? – zapytał Zieliński
– W tej chwili chcemy ustalić okoliczności śmierci. Jakim zarządcą był Pan Kornik? – zapytała lekarka
– Nie tolerował lenistwa i był bardzo wymagający wobec pracowników. – powiedział Zieliński
– Pewnie był Pan zaskoczony na wieść o nowym wynalazku Pana Kornika. – powiedział Tomasz

Policjanci podchodzili do każdego z osobna i zapisywali informacje, o które prosiła Pani komisarz. Kiedy nadeszła kolej Anety, Małgorzata zatrzymała ją na chwilę.

– Poczekaj. Gdzie jest Twoja broszka w kształcie ważki? Miałaś ją na sobie, kiedy przywitałaś się ze mną na sali. – pytała Małgorzata

– Nie wiem. Może jest gdzieś na sali. Mogła mi odpaść w czasie tańca. – powiedziała Aneta

– Serdecznie Ci gratuluję. Wiedziałam, że wiele osiągniesz ze swoim samozaparciem i pracowitością. Ja skończyłam rachunkowość i jestem teraz dyrektorką banku we Wrocławiu. Mam wspaniałego męża i dwójkę dzieci. Mój mąż jest właścicielem sieci hoteli, córka w tym roku zaczęła studia prawnicze, a syn jest dobrze zapowiadającym się piłkarzem. Co słychać u Ciebie? Ty też założyłaś rodzinę. Wyszłaś za mąż za mojego dawnego sąsiada, komisarza policji Ireneusza Kowalskiego. Dawno go nie widziałam. Co słychać u niego? Masz też dzieci? – dopytywała Aneta