W 1899 roku rozpoczęła się historia Kopalni Wujek – warsztatu pracy dziesiątek, a nawet setek tysięcy górników, którzy z pokolenia na pokolenie przekazywali sobie pałeczkę znojnego trudu, na powierzchni i w podziemiach „Wujka”. Z kopalnią związali całe swoje życie i swoich rodzin. Rozwijali swoją kopalnię, by uczynić ją nowoczesną, wydajną i bezpieczną.

Kiedy Małgorzata i Tomasz dojeżdżali na teren firmy, zauważyli Wiktorię Nawrocką, która weszła do środka. Gdy lekarka zobaczyła dziewczynę wchodzącą po schodach, w tej samej chwili również weszła do środka w towarzystwie Tomasza.
– Dzień dobry państwu, czym mogę Państwu służyć? – zapytał jeden z pracowników
– Dziękujemy, tylko rozglądamy się i podziwiamy gadżety. – powiedziała lekarka

Święta Barbara żyła w IV wieku i była prześliczną dziewczyną. Została ścięta przez swojego ojca, pogańskiego władcę Nikodemii, za przejście na wiarę chrześcijańską. Podczas egzekucji jej ojca zabiła błyskawica, dlatego też zgodnie z legendą, św. Barbara została patronką ludzi narażonych na wybuchy.

Zawód górniczy od wieków jest zhierarchizowany. Żupnik najczęściej pochodził z klasy możnych, podczas gdy rębacze, mimo że ludzie wolni, respektowali podległość poszczególnym szczeblom i wszelkie tego konsekwencje. Podczas zebrań gwarków, inspektorzy, rębacze lub czeladnicy siadali w poszczególnych grupach. Symbolem poszanowania tradycji i kwalifikacji górników są przyznawane obecnie stopnie:

– Mój mąż bardzo lubił spacery po lesie. Pewnego ranka znaleziono go z raną po kuli. Nie znaleziono żadnych łusek. Policja podejrzewała, że uległ wypadkowi podczas polowania i został zastrzelony przez myśliwego. – powiedziała Alina
– Przypuszcza Pani, że śmierć Pani męża również była morderstwem? – zapytała lekarka

„Sieć możliwości” to projekt, dzięki któremu Biblioteka Śląska zrealizowała m.in. nową stronę internetową oraz multiwyszukiwarkę zbiorów. To spektrum nowych możliwości, które oferujemy czytelnikom, spełniając wymogi nowoczesności, dostępności i szerokiej komunikacji z odbiorcami.

Dwadzieścia minut później cała czwórka weszła do hotelu. Na korytarzu był postawiony stół, dwa zegary szachowe i plansza. Mecz miał się rozpocząć za dziesięć minut. Chwilę potem Tomasz zobaczył dwudziestokilkuletnią, wysoką, piękną blondynkę, która zamierzała usiąść przy stole.
– To jest pewnie Astrid Bergman. Jestem ciekaw, jak sobie poradzi w starciu z naszą zawodniczką. – powiedział Tomasz
Chwilę potem Alina usiadła przy stoliku naprzeciwko Astrid. Na środku stała wielka tablica, na której widzowie mogli podziwiać ruch figur, przesuwanych przez komentatora.

Na Górnym Śląsku w dniu 4 grudnia był zwyczaj grania pod oknami górników, którzy obchodzili swoje święto. Wtedy to orkiestra wczesnym rankiem grała górnikowi „sto lat”. Później ten zwyczaj zanikł i mało kto o nim pamięta.

Dzień dobry. Witam Państwa bardzo serdecznie w Tarnowskich Górach. Nazywam się Adam Ochman, nie jestem profesjonalnym przewodnikiem. Urodziłem się w Tarnowskich Górach, moi rodzice i dziadkowie zaszczepili mi miłość i przywiązanie do miejsca urodzenia. Moje zamiłowanie do Tarnowskich Gór i Śląska przekazałem najpierw mojemu synowi, później mojej rodzinie i znajomym mieszkającym w całej Polsce. Chcę również Państwu opowiedzieć o ciekawych miejscach, które znajdziemy w Tarnowskich Górach, powiecie tarnogórskim oraz innych miejscowościach Śląska. Proponuję Państwu, aby zwiedzanie Tarnowskich Gór podzielić na kilka części. Dzisiaj chcę Państwu pokazać miejsca, które w Tarnowskich Górach są najbardziej znane i są naszą wizytówką. Zapraszam do poznania centrum miasta.

Znane jest powiedzenie: „Na świętego Andrzeja dziewkom z wróżby nadzieja”. Badacze wróżb i zabobonów różnych narodowości spierają się, gdzie narodził się andrzejkowy zwyczaj. Uczeni historycy greccy uważają, że andrzejkowe wróżby powstały dawno temu na Sporadach – malowniczych wyspach, w południowo-wschodniej części Morza Egejskiego, gdzie najrozmaitsze wróżby z ulanych woskowych figur były bardzo popularne. Niemieccy etnografowie zapewniają, iż św. Andrzej nazywany najlepszym ze świętych, odziedziczył swą moc po bogu Freyu, patronie radości, płodności i wszelkiego urodzaju. Nie można też nie wspomnieć o słowiańskim bożku weselnych godów – Godunie, gdyż mitologia słowiańska z 1911 roku tak właśnie wyjaśnia pochodzenie tego zwyczaju.