– Mój mąż bardzo lubił spacery po lesie. Pewnego ranka znaleziono go z raną po kuli. Nie znaleziono żadnych łusek. Policja podejrzewała, że uległ wypadkowi podczas polowania i został zastrzelony przez myśliwego. – powiedziała Alina
– Przypuszcza Pani, że śmierć Pani męża również była morderstwem? – zapytała lekarka

„Sieć możliwości” to projekt, dzięki któremu Biblioteka Śląska zrealizowała m.in. nową stronę internetową oraz multiwyszukiwarkę zbiorów. To spektrum nowych możliwości, które oferujemy czytelnikom, spełniając wymogi nowoczesności, dostępności i szerokiej komunikacji z odbiorcami.

Dwadzieścia minut później cała czwórka weszła do hotelu. Na korytarzu był postawiony stół, dwa zegary szachowe i plansza. Mecz miał się rozpocząć za dziesięć minut. Chwilę potem Tomasz zobaczył dwudziestokilkuletnią, wysoką, piękną blondynkę, która zamierzała usiąść przy stole.
– To jest pewnie Astrid Bergman. Jestem ciekaw, jak sobie poradzi w starciu z naszą zawodniczką. – powiedział Tomasz
Chwilę potem Alina usiadła przy stoliku naprzeciwko Astrid. Na środku stała wielka tablica, na której widzowie mogli podziwiać ruch figur, przesuwanych przez komentatora.

Na Górnym Śląsku w dniu 4 grudnia był zwyczaj grania pod oknami górników, którzy obchodzili swoje święto. Wtedy to orkiestra wczesnym rankiem grała górnikowi „sto lat”. Później ten zwyczaj zanikł i mało kto o nim pamięta.

Dzień dobry. Witam Państwa bardzo serdecznie w Tarnowskich Górach. Nazywam się Adam Ochman, nie jestem profesjonalnym przewodnikiem. Urodziłem się w Tarnowskich Górach, moi rodzice i dziadkowie zaszczepili mi miłość i przywiązanie do miejsca urodzenia. Moje zamiłowanie do Tarnowskich Gór i Śląska przekazałem najpierw mojemu synowi, później mojej rodzinie i znajomym mieszkającym w całej Polsce. Chcę również Państwu opowiedzieć o ciekawych miejscach, które znajdziemy w Tarnowskich Górach, powiecie tarnogórskim oraz innych miejscowościach Śląska. Proponuję Państwu, aby zwiedzanie Tarnowskich Gór podzielić na kilka części. Dzisiaj chcę Państwu pokazać miejsca, które w Tarnowskich Górach są najbardziej znane i są naszą wizytówką. Zapraszam do poznania centrum miasta.

Znane jest powiedzenie: „Na świętego Andrzeja dziewkom z wróżby nadzieja”. Badacze wróżb i zabobonów różnych narodowości spierają się, gdzie narodził się andrzejkowy zwyczaj. Uczeni historycy greccy uważają, że andrzejkowe wróżby powstały dawno temu na Sporadach – malowniczych wyspach, w południowo-wschodniej części Morza Egejskiego, gdzie najrozmaitsze wróżby z ulanych woskowych figur były bardzo popularne. Niemieccy etnografowie zapewniają, iż św. Andrzej nazywany najlepszym ze świętych, odziedziczył swą moc po bogu Freyu, patronie radości, płodności i wszelkiego urodzaju. Nie można też nie wspomnieć o słowiańskim bożku weselnych godów – Godunie, gdyż mitologia słowiańska z 1911 roku tak właśnie wyjaśnia pochodzenie tego zwyczaju.

Gdy tylko Małgorzata i Tomasz przyszli do pracy, zobaczyli ratownika, który wiózł nieprzytomnego mężczyznę. Kiedy lekarka przyszła na Szpitalny Oddział Ratunkowy, była świadkiem jak trzech ratowników próbowało ułożyć monstrualnie otyłego mężczyznę na łóżku. Kiedy Tomasz zobaczył tę scenę, bez wahania podszedł i pomógł ratownikom przenieść pacjenta.
– Rafał Krawiecki, lat 48, przywieziony z objawami drgawek, uskarża się na chrypkę, problemy z oddychaniem i przełykaniem, a także ból szyi i uporczywą biegunkę. – powiedział ratownik

– Myślę, że między Andrzejem, a mordercą doszło do szamotaniny, w trakcie której sprawca mógł zrzucić jego spinkę. Jeśli ją znajdziemy, może się okazać, że sprawca zostawił na niej odciski palców. Wystarczy je zidentyfikować i dowiemy się, kto zamordował Andrzeja Saduckiego. – powiedziała lekarka
– Co Pani zamierza zrobić? – zapytała Aldona
– Jeśli Pani pozwoli, chciałabym skorzystać z toalety. – powiedziała Małgorzata

– Szuflada w biurku mojego partnera zacięła się i nie mogę jej zamknąć. Przyszłam tutaj, aby zabrać coś z biurka Andrzeja. Szukałam jego notesu telefonicznego. Miał tam numery telefonów wszystkich swoich przyjaciół. Chciałam do nich zadzwonić i powiadomić ich o pogrzebie. – mówiła Aldona, zbliżając się do wyjścia.

– Zgadza się. Ktoś odsunął fotel, umieścił Pana Saduckiego za kierownicą a następnie przysunął fotel w kierunku kierownicy. Chciał sprawić wrażenie, że Pan Andrzej zmarł w trakcie przygotowania do wyjazdu. – powiedziała Małgorzata, przyglądając się garniturowi Andrzeja
– Pani komisarz, nie znaleźliśmy śladów włamania. Alarm antywłamaniowy był wyłączony. – powiedział jeden z policjantów
– Andrzej zawsze postępował tak samo. Najpierw wyłączał alarm, wyprowadzał samochód, parkował na podjeździe, wracał do domu, włączał alarm, wychodził i zamykał drzwi. – powiedziała Aldona